30-08-2008 Vertrekken
Door: kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
03 September 2008 | Suriname, Paramaribo
De weken ervoor heb ik er nooit over nagedacht, maar toen ik zaterdagochtend wakker werd viel ineens het kwartje!
Het heeft maar enkele traantjes gekost en toen ben ik door mijn uitzwaai commitee (mam, oma en mic) naar Schiphol gebracht. Veel gezwaaid heb ik naar ze, echt geweldig! Michiel hing zelfs in een paal om mij tot het laatste moment voordat ik door de douane ging uit te zwaaien!
Vliegreis!
Tot vlak voor het opstijgen zat ik alleen, maar helaas kwam toch de stewardes inees naast me staan. Of ik mijn geweldige plek aan het raam wilde opofferen voor een moeder en een kind die anders gescheiden moesten zitten.
Nou sorry moeder en kind, maar MOOI NIET!
Dus toen moest er een ander slachtoffer gevonden worden en die meneer offerde zijn raamplek op en mocht naast mij plaatsnemen.
Hij kwam mij bekend voor en ik hem, dus wat bleek; hij werkt op de EHBO van het LUMC. Laat ik daar nou aardig wat diensten gedraaid hebben tijdens zowel interne als heelkunde!!! Het werd dus een erg gezellige vliegreis. Deze EHBO-meneer (sorry, naam ben ik alweer vergeten) vertelde dat hij een best wel lucratieve job had voor Eurocross. Hij vloog over de hele wereld om verzekerde mensen die ziek waren geworden in het buitenland, onder zijn medische ondersteuning, terug naar Nederland te laten vliegen.
Dit wil ik later ook mensen!!!
Verder zaten er in the plane bijna alleen maar Suri’s; van ZWERVERSLOOK, TOT BIG MAMMA’S, alles zat erin. En dan nog een enkele hollander/bakra. En wat type was dat zeg. Een GIGA LEIPO!! Hij ging de hele tijd in het gangpad staan om met ‘om aandacht vragen de ogen’ de stewardessen de irriteren en zelfs te fotograferen. Wat een GRIEZEL!
Is dat nou de enige landgenoot? BAH. Ik heb samen met de EHBO-meneer afwisselend erom gelachen en erom gehuild!
Aankomst Paramaribo!
Ik geloof niet dat er een hetere sauna bestaat dan wanneer je net het vliegtuig uitstapt op Zanderij. Jesus, ik dacht dat ik omsloeg en dood bleef liggen. Maar nee, ik liep door op de automatische piloot en heb zelfs een paar wazige foto’s van die gigantische blauwe vriend weten te maken. Binnen no time was ik door de paspoort controle, alleen toen was het eindeloos wachten op die ene mooie bordeaux rode Eastpack tas!! En die kwam pas NA 1,5 UUR!!! De meeste mensen weten wel dat mijn geduld niet zo sterk ontwikkeld is, dus ik heb intern staan schelden...pff niet normaal.
Dat was mijn eerste kennismaking met de Surinaamse mentaliteit-> NO SPANG (maak je niet druk). Erna snel mijn Euries voor SRD’s gewisseld; wat een flappen krijg je dan, man! (1 euro is 4 SRD)
Zoek blauw petje!
Toen moest ik de hitte weer in op zoek naar een man (dr Chin) met een blauw KLM petje. Fijne afspraak was dat zeg, want ik zag helemaal niks wat erop leek.
Ineens hoorde ik naast mij KIM??HIERHEEN. En toen zag ik tussen de massa mensen ineens het blauwe petje. Thank God, hij had mij, nouja eigenlijk mijn unieke tas, herkend!
Samen met zijn dochter Trisha hebben ze al die tijd op mij staan wachten. Wat is deze familie aardig. En verlegen zijn ze niet, Trisha begon meteen over alles en nog wat te vertellen en ze gaf me een surinaamse simkaart, die ze speciaal voor mij hadden gekocht, zodat ik naar huis kon bellen.
Plan gewijzigd!
Dr Chin vertelde onderweg in de auto dat er toch geen plaats was in het appartement van zijn ouders, maar dat ik wel terecht kon bij de buren; meneer en mevrouw Callender!
Ik werd direct hartelijk ontvangen en meneer Callender was erg blij met de nederlandse stroopwafels! Heel snel heb ik mijn tassen neergezet en toen weer mee met de familie Chin. Zijn vrouw nodigde mij uit om samen met hun pizza te gaan eten in de Mall (alle winkelcentra heten zo hier). Na het eten werd ik thuis afgezet. Het was toen pas 22 u Surinaamse tijd, maar voor mij al 3 u Nederlandse tijd. Dus moe was ik zeker!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley