Mijn stulpje, eerste dag en eerste werkdag!

Mijn stulpje!
Mijn appartementje op de Veldhuizenlaan 64, Uitvlugt is in een woord geweldig!! Ik heb zoals jullie kunnen zien op de foto’s mijn eigen veranda, met binnen een woonkamer en een slaapkamer met keukentje, douche en toilet. Alles wat ik maar nodig heb. De familie Callender heeft 25 jaar in Nederland gewoond en is zeer gastvrij. Mw Callender is heel veel dingen oa verpleegkundige, verloskundige, en daarna is zij omgeschoold in Nederland tot pedagoge en een eerste graad psychologie. En geweldig mens, zeer hartelijk en zij doet me vooral aan mn eigen oma denken. Aleen is deze mevrouw nog net iets bruiner, oma!
Meneer Callender is nu gepensioneerd en heeft jaren bij Surinam Airways gevlogen.
De voorouders van deze mensen waren de oorspronkelijke nederlandse boeren die in 1800 en nog wat naar Suriname emigreerden en daarom worden zij nu ‘Boeroes’ genoemd. Ik ben natuurlijk een echte Bakra. Maar er zijn hier erg veel culturen. Zo heb je de hindoestani, de javanen, de creolen=bosnegers en nu recent de invasie van de chinezen. (hier hebben ze niet alle snackbars, maar alle supermarkten in handen!)
Maargoed, genoeg onderwijs voor nu.
Rondom het huis is een prachtige tuin die door mr Callender zeer grondig wordt onderhouden. En dit is te zien, alles is heel schoon. Helaas heeft meneer door tijdgebruik zijn orchideeenkwekerij moeten stoppen, maar de verse papaya’s groeien het hele jaar door. (en die smaakt heerlijk, believe me)
In de tuin lopen verder nog twee kleine hondjes, Dusty en Buty. Die laatste had van mevrouw eigenlijk Beauty moeten heten, maar omdat meneer de naam niet goed tegen de dierenarts doorgaf heet dit schatje nu Buty, haha!!

Eerste dag, zondag!
Na de eerste hete nacht te hebben overleefd ging ik rond half 9 op zoek naar een ontbijt. Gelukkig is er dus die invasie van Chinezen, want alleen die supermarkt op iets van 5 km lopen was open op zondag. En toen spraken ze alleen chinees en negerengels. Helaas, dit lijkt niet op engels hoor mensen! Maar met mijn wilde handjes heb ik toch duidelijk weten te maken dat ik brood, melk en water moest hebben. Toen het hele stuk teruggelopen.
Jezus wat vreet die warmte energie! Toen ik thuis was heb ik gauw mn tekorten aangevuld en ben ik nog even een tukkie gaan doen. Daarna kreeg ik allemaal goeie tips van mr en mw Callender.
Via de overburen hebben zij een fiets geregeld, die ’s middags gebracht werd door Antoine de Fietsenman. Op die fiets ben ik meteen de buurt gaan verkennen en toen besefte ik dat ik gigantisch aan het verbranden was. Snel naar de enige open Mall gefietst om een petje, zonnebrand en antimugblokjes te kopen. (jaja die dingen doden alle insekten). Hierna durfde ik het aan om naar het zwembad van Hotel de Luifel te gaan.
Daar ben ik meteen begonnen met onderhandelen. Voor 50 SRD (12,50 euro) mag ik uiteindelijk de hele week komen zwemmen ennnn gebruik maken van draadloos internet.
Ik denk dat ze daar nu spijt van hebben, want Kimmie zit elke middag naast de pool met dr mammie, oom, oma en vriendje te msn-bellen. Echt te relaxt!!!

Werk aan de winkel?!
Maandag werd ik om 7.15 u opgehaald door dr Chin=Lloyd! Die man is echt mijn held. Maar dat zal later wel duidelijk worden. De eerste dag stond er om precies te zijn 1 keuring van 1 patient voor de nederlandse ambasade gepland. En toen? Tja, dan gaan we toch ff voor huisdokter spelen en hebben we nog een paar ziektebriefjes getekend.
De zaterdag dat ik aankwam bleek er ingebroken te zijn, maar er was niks meegenomen. Wel zat er een groot gat in de muur, maar dit was snel ff dichtgetimmerd en klaar! In Suriname geldt echt No Spang! Owowow.
De poli zag er afgezien van het gat in die muur prima uit. Deze bestaat uit twee spreekkamers, twee wachtkamers en de balie. Op de poli zijn zowel dr Chin als bedrijfsarts en dr Jessurun als huisarts in dienst. Verder zijn er nog andere collega’s die een aantal middagen werken maar die heb ik nog niet gezien.
Het voordeel van deze combi is dat dr Chin voor de patienten van dr Jessurun die problemen met hun werk krijgen door ziekte, met de werkgevers overlegd en bemiddeld.
In Suriname is het niet voldoende als je je alleen ziekmeld bij je werkgever. Elke werknemer moet zich bij zijn eigen huisdokter melden om een zogenaamd ‘ziektebriefje’ te ontvangen. Alleen hiermee krijgt hij op zijn ziektedag doorbetaald. Op de poli zitten dus elke ochtend zieke mensen uren te wachten voor een ziektebriefje (want het is inloopspreekuur, omdat deze mensen geen afspraak kunnen maken; ze weten natuurlijk niet van tevoren wanneer ze ziek zijn, haha)!
In de weekenden moeten zij bij ziekte zich eerst melden bij een wachtdokter om vervolgens op maandag dat briefje door hun eigen huisdokter te laten stempelen!
Na enkele ziektebriefjes te hebben getekend, vraag ik wanneer we verder gaan. Verder?, zegt dr Chin, er is verder helemaal niks, dus ga jij maar ff mailen, dan zet ik je straks thuis af (13.30 uur). Ik geloof dat ik naar Suriname moet emigreren. Hoe luxe is dit zeg!